در بعضی از موضوعات خاص دنیای دیجیتال و به ویژه در پستهای متمم،این اتفاق می افته که حین خوندن تیتر اول و متن اصلی و بدون مرور کامنتها ،حس خیلی خوبی از مطالعه داشته و تقریبا تمام کلمات اون پست رو هضم کرده و حتی کامنتهای احتمالی رو پیش بینی میکنم.
سفریکی از اونهاست و فرقی نمی کنه که به معنی جابجایی از نقطه ۱به۲ باشه یا سفر در دنیای دیجیتال و همراه شدن با سفر نامه ها و مرور تجربه دیگران .
هر چقدر مقصد نسبت به مبدا متفاوت تر و هر چقدر اتفاقات در سفر بکرترباشه ،سفر لذتبخش تره و خاطراتش موندگارتر.
بر اساس تجربه شخصی ام، یکی از دلایلی که بعضی ها حتی با هزینه قابل توجه نمی تونند سفرهای درجه ۱ رو تجربه کنند اینه که به این چیزها فکر می کنند:
۱- هر چیزی که در مقصد تجربه می کنن با مبدا مقایسه می کنن . از اقامتگاه گرفته تا غذا و تفریحات و بازدیدها .
۲- بیشتر به مقصد فکر می کنن تا مسیر و تجربه های مسیر سفر براشون بی معنی و یا در حالت خوش بینانه کم معنی هستش .
۳- به هنجارهای محیط جدید احترام نمیزارن
۴- یه کوله بار سنگی و خسته کننده رو با خودشون می برن و بی استفاده بر می گردونن
و خلاصه اینکه هر چی بتونیم از منطقه امن خودمون دورتر شده و بیشتر به مردم و فرهنگ مسیر ها و مقاصد سفر نزدیک تر بشیم سفر عمیق تری رو تجربه میکنیم . بارها در کوله گردی (بک پکری) هایی که داخل ایران و بیرون از آن داشته ام این لذت رو تجربه کردم .
کتاب یک هفته در فرودگاه را دوبار خوندم و از متمم بسیار ممنونم که در گرمای این روزها ، با این پست خنک و پر انرژی خاطرات اون کتاب رو برام زنده کرد .
